Дестинација: ВНИМАНИЕ

 Приказните се всушност она што најмногу ме фасцинира во животот. Извлекуваат емоции кои ми придаваат значење како читател и ми подаруваат цел нов свет за живеење.
Приказната денес всушност е писмо за збогување,  трагична пародија на пропалица, и и придавам значење бидејќи имаше многу личности кои всушност ќе се соживеат со моето мислење.
Имаше една трагична глад за внимание и си донесе толкав трагичен крај врз себе што кога накрајот висеше срамента со земја и мртва од мене излегуваше хистерична смеа од задоволство.
Беше кралица на лагите, сакаше да биде доминанта на општеството, вниманието ја хранело, а лагите и биле средство на изразување.
Живеела во трагичен дворец од закани и личности кои ги изманипулирала и слабо бедно и патетично потпаднале пред нејзиниот грозен лик.
И била епитом на беда, грда како самите ѕидови во најдлабокиот дел од пеколот со никаков пламен во устата.
Не и придонесувале големо значење, одмерен поглед на гадење и радост во очите на нејзината ниска цена. А ја дарувале со некакво внимание.
И во точката на кулминација, кога вниманието го достигнало врвот во нејзиниот мизерен живот потпаднала под очај и потреба за уште.
А оние кои биле согледани највиско и го одземаат тоа внимание.
И скандал.
Мислам тука сарказмот ми ја поцрнува душата но еден патетичен обид за внимание подоцна таа беше помизерна од самиот беден гнев на ѓаволот.
И во нејзината Пандорина кутија остана проста желба а јас сурво се изнасмеав на тоа како одби спас за внимание.
И како Дориан Греј беше пронајдена со бодежот во срце и беше погребана надвор од спомените на луѓето кои и даруваа внимание.
Заклучок: На оние желни самите да се уништат всушност не им треба спас. Само завртетеа главата и одбијте ја понудата за на погреб.
Храната не чини.
Дестинација: Внимание, чија приказна е трагична но и смешна.
И најлесно заборавена.

Дестинација: Пурпурниот дожд

Ја наметнав качулката. Насмевка ми се исцрта на усните и зборовите ме давеа како што ја преземав улогата.
Маглата околу мене ме држеше чиниш во кафез и бев присилена да ги чепкам нивните раце да се смеам на нивните поздрави да гледам во нивните очи да се давам во еден поглед прекорен и да ги пречекорам најмачните чекори кон него. Бев затворена школка обвиткана во триста свили и завеси и зенемував на помислата на надвор кон незаштитените допири и осудувачките очи но се излажав на една безобразно прекрасна насмевка и зборови кој мене ми беа мелодија на совршенство.
Пречекорев како срна пред фарови и стравот ме демне додека бегам но нема тишина каде што можам да ги измијам очите од болката. Таа проклета кукавица ми го гори јазикот како што се борам да излезам надвор но побезбедно е да се сокриеш отколку да изложиш се во галеријата на болката.
Прекрасно е да те осудат и наречат кукавица и да пробаш да се извиниш за сите срања кои те исплукале по патеката. А јас во рацете чувам скапоцена нишка на најчистата напивка од сите. Во вениве тече крв залиена со солзи кои ги голтам.
Наеднаш си помислувам на онаа совршена карпа на врвот од мојот свет трчам боса кон неа баш каква што сум. Сите лузни да блеснат и сите солзи да го искапат телото и душата ми ечи во јазикот кој така течно и разбирливо го зборувам.
Врескам ТЕ САКАМ под небото.
...се извинувам по милионит пат неделава. Се сокривам во твојата идеална помисла за НЕА и чекорам сакајќи да бидам твојата љубена.
А лузниве ме потсетуваат дека боли секој пат кога ќе чепкаш оган и овој пат ја ставам качулката подолу. Пробувам да бидам слепа во темнината уживам во фатаморгана на нијанса посветла темнина но во мојот тунел никогаш нема светлина.
Ги бришам солзите, ми требаше светлина не седум нијанси потемна темнина и пробувам да заминам.
Заклучок: Како некој да ти докаже дека те сака?
Да почнам со среќно засекогаш...гест на совршенство, гест кој избавува насмевка, зборови кои ти даваат сигурност.
Дестинација : Пурпурниот дожд, седам на сантиметар до илизијата а последните мисли ми се за љубовта.

Дестинација: Петнаесет

Празен лист хартија, доста многу повредена душа. Осамната желба и патот кон неповрат.
Беше тоа време на младост, глупава илузија на храброст и уште неколку зборови подоцна доволна болка да ги засени сите лузни и повреди и болки.
Беше тоа игра чија причина нема да ја разберам но беше игра на искусен куклар и марионета.
Напразни зборови и фрази кои сопреа многу брзо. И осамнати погледи кон другите, горчина во грлото поради тоа што никогаш не постоело во моето секојдневие. Среќа за секого, гордост како прелива од одамна полна чаша. И принципи продавани за најниските цени. Зборови кои никогаш не ги изустив, и разговори кои ги водев сама со себе но никогаш на глас.
Беше она, сите се подобри, и тетратки испишани со зборови од љубов и чудни песни подзаборавени но никогаш предадени. Беше она чувство на фатаморгана по улиците а дома надеж дека се материјализа мојата среќа пред мене.
И накрај е синџир на лудило околу мојот врат и проклета желба за нешто сосем поинакво.
Заклучок: Несигурноста е изобилие на повеќето од нас, а се храни од тишината и пропуштените моменти. Надежта е најслатката лага од која произлегуваат оние приказни за среќно засекогаш и за принцови кои се им удоволуваат на своите принцези и витези со зборови на копнеж и љубов. Лагата е најголемата болка, острица на сечило и преќутени моменти од испревртена приказна која има за цел да уништи.
Дестинација: Петнаесет,  изопачена средина од сите месеци. Кога не е нов почеток или болен крај кога се е мелодија на нешто совршено.

Дестинација 2 || 05:00

Се стремиме да паднеме во рацете на некои слични на нас. Оние кои душата ни ги препознава и не тера кон нив. Немаме очи робови сме на темнината само едно чувство не води. А темината е темнина и во стрмни простории како животот ќе паднеме и нема да го пронајдеме светот повторно. Се препознаваме во лицата на оние со исти страданија како нашите и болка како во огледало. И со фенери светиме го бараме човештвото. Но кој ќе не спаси од темнината ако не ние самите, ако стоиме и дозволуваме стрели да маваат во нас и не се браниме.
Ние сме робови на болката и тишината а насмевката на лицето ни е уметност. Но тука се оние доцни часови кога уморот ти го тресе телото и главата е изложена на болка но немаш билет за во земјата на соништата.
Тогаш е мозокот најбуден.
Заклучок: Универзумот е без крај со билијарди теории и милиони докажани. А најмногу ја сакам онаа која тврди дека се создал од ништо. Јас сум ништо, празен канвас. Боите се во тебе и перото е во тебе. Избоиме со твоето постоење.
Дестинација: 05:00 кога небото е парадокс на онаа убавина а солзите се бисери на секоја болка.

Дестинација 2 || Летото

"Утрово со неа...пиеме кафе."
Џони Кеш на прашањето за рајот.

Февруарската горчина со тежина на зимата ме опиваше во мирисот на шолји кафе кои никогаш не го имаа тој остар грд вкус на наскафе кое одбивав да го пијам. А чоколадото не беше доволно. Миговите беа миновни и се давев во заборав како што секогаш требаше да биде. Се криев во сенките како што се дефинирав која сум јас. Личностите околу мене не ме дефинираат. Не ме дефинира името или презимето или пак адресата. Се дефинирам под ѕвездите како муза на поети кои изумреле пред мене и фрлам стихови.
Ме дефинира мојата душа кога ќе се насмевнам или кога постојано се смеам во најчудни моменти. Не се смеам искрено често. Навикнав да се кријам во кожата која ми е наметната од општеството и да го гризам јазикот кога стилот ми е глупав, или кога ми треба друштво или кога музиката ми е без врска. Нивните идентитети се темелат на мислењето на другите. Мојот сама го кројам.
Го кројам од спомени на сите месеци. Како што се менуваат деновиве и јас се менувам. Зимата ме фрли во нешто неочекувано а пролетта ме повреди. Сега летово ми носи нови денови. Нови приказни нови мигови.
Животот ми шепоти за рајот. Кафето не е горчлива илузија на љубов. Вистинско е го пијам го обожувам. Животот се врти како ба рингишпил не запира. Слегнуваме и се качуваме. Се движи нагоре надолу како срцата во нашиве гради. Кафези на сите тие мигови.
Заклучок: Две коцки шеќер и две сезони подоцна. Прекрасно е времето надвор. Се менуваме толку многу бидејќи се прилагодуваме. А убавината на секое битие е способноста да се прилагоди.
Дестинација: Летото. Каде стоиш скаменета пред очите на некој кој не се предава на љубовта.

Дестинација 2 || Бесконечно

Живееме во свет на бројки и равенки кои претскажуваат повеќе случајности од пророци низ вековите. Живееме во некоја формула која одредува компатибилност и се уверуваме дека фактите грешат.
Живееме во напуштени светови проколнувани од населението и безживотни досадници кои немаат со кога да ја играат играта на математиката па молат за внимание како проститутка што наплаќа од ноќ.
Вниманието им треба како што неа и треба дом и храна и дрога.
А незнаат тие за старите души. Незнаат тие за доза на уметност или шприц со зборови. Незнаат тие за најдоцните и најраните часови и убавината на светот. За боите на небото и парадокс на ѕвездите. Не знаат за војни и мир.
Не слушнале за душата до сега. За мелодии на надеж и ноти на приспивна песна. За паралелни димензии на бајки и насмевки тајно скриени во перница или солзи во слоевите на памук каде што лежиме.
Не знае општеството за свој пат...не знае математика. Возраста им го одредува судењето а докази им се нашите лични животи. А судија е само природата која ја газат и искористуваат со некои глупи измислени норми и темели.
Заклучок: Дело во музеј...уникатно и нежно...совршено...обожувано...го плукаат...
Дестинација: Бесконечно во равенките за уметност и душа. Спектар од сите нијанси и нектар од најсочни зборови. Тепих од души во бои и небо од досадни безживотни производи на општеството.  Помеѓу има само војна...само гад и непресметаност.

Дестинација 2 || Величенственост

Колку совршенство се крие во изгорена душа? Колку болка тлее во заборавот?
Се разминуваат возовите се збогуваат луѓето, крадат последни моменти забораваат на реалноста.
Најубавите работи се оштетени. Очите се најубави насолзени а пак животните се најслатки кога се ранливи. Кога ќе му кажеш некому дека лузните се реалност дека болката е наша креација и сатисфакција кога се издигнуваш од неа како феникс од пепелта силен и моќен и со боите на животот, треба да ти верува. Борец си, живееш. Те повредиле. Те навредиле. Продолжуваш. Сакаш.
Очите ќе ги избришеш ќе украдеш насмевка, ќе ја оцрташ како спомен. Ќе ја запамтиш вечно ќе легнеш во неа. Солзите ќе пресушат ќе се изгуби сонот. Ќе го поделиш твојот.
Сонот е желба а таа пак надеж.
А реалноста е кога посегнуваш и допираш вистински работи.
Вистинско е да утешиш некого да му подариш време, да ги излечиш животните да ги прибереш во твоите раце и да им дадеш дом во твоето срце.
Вистинско е времето кое не ми дава утеха. Ми дава само утре и ги подбива моите солзи.
Времето не ја дефинира мојата душа. Таа видела многу. Таа искусила многу и трага по вистинското.
Трага по зборови и слики и вечност на полиња и теписи со лаванда и мирис на колонска вода што те полудува. Присуство кое ти е зависност и неможеш да го пуштиш. Се бориш и се гушиш но ја играш играта докрај дури и ако изгубиш на крајот.
Вистинско е да се противиш на масата на овој свет и присуството на други те плаши и ти вели стој подалеку. Напади на паника кои те плашат од се и кошмари на зборови кои никогаш не пресушиле.
Бунари без дно бараш заборав но клаустрофобија те пречекува.
Сакам кога некој ќе ми ја задржи раката и ќе ме натера да не мислам на болка да се вратам на надеж.
Да се вратам на палуба пред да ми потоне бродот и да се освестам од пијанство.
Се удавив во зборови во спомени.
Тие се вечни.
Тие се убави. Тие ме тешат навечер кога солзите ми го крадат кротково тело.
Тие се се. Една слика или две, потреба по амнезија за да се водам по чувства.
Пак тука би завршила.
Те бркам но не знам како да те имам.
Заклучок: Зошто се однесувате ладно? Колкава острица ми треба да се изборам против времето и болката?
Дестинација: Величественост каде се е во ред. Се е можно и каде нема војна нема убедување. Се е како во бајките.

Дестинација неповрат

"Кажи ми какви симптоми имаш?" Ја гледам со насмевка, забавно ми е. Ѕидовите се стеснуваат а јас веќе сум во мојата земја на чудата.
Драга јас ја испарив мојата душа ова се само остатоци на некогашни сништа и утехи што ми го кроеја постоењето.
Седев по прозорците како ќор поет и липав по зборови кои не сум ги сретнала. Се срамам од ова што сум ми е страм од моето име и моите грешки. Но јас се давам во бои јас сум спектар од искуства а животот не го заживеав. Ова е неповрат нема веќе да и се смеам в лице на болката на разочарувањето зошто се мои сопатници. Ги јадеме истите корки го пиеме истото вино ние сме поврзани како фетус за матка и артерија за срце.
И мислам на животот како серија на случки и искуства кои ги пребродуваме со нови случки и искуства.
"Драга никој не е вечен освен зборовите." Конечно и велам.
Не е ова писмена по македонски или роман од Џон Грин. Не сум јас четвртата Бронте од соѕвездија.  Нема спас од светов натрупан е предлаболко во мене.
Нема лавиринти од страдања само страдање и апчиња кои ти подаруваат ублажување на огнот на некој саат.
Простете ми за грешките но јас неможам да простам. И доста сум себична но гревовите ми е се укорливи учам од вашите искуства.
"Сите овие години чекав да падне топката во моите раце и се уништив за тоа. Ние копилињата немаме срам повеќе немаме насока. Но патот ме однесе во облаците каде бајките ми беа сон а јас го чекав Супермен по автобусите пробував да напишам бајка од 150 збора без почеток ни крај. А ходниците каде не бев секој Понеделник ми шепотеа:
-си бевме еднаш драга моја, но тоа беше игра. Индијана Џонс го бара светот а не некој кој го успива со Дизни.-
А тој имаше власт над мене и ми го имаше срцето а тоа беше најнаивната партија шах што ја играв. Сега го спасува светот плива во водата сеуште е совршен и сеуште ќе биде тој што го почна ова срцебиење но сепак ова е неповрат. Супермен беше една замината желба и нема да се врати. Нема да ме спаси. Никогаш не треба да бараш од некого да те спаси. Тој беше убаво лице и прва пролет но само тоа. Не леташе од кровови и не намигнуаше на фарови беше најслатка болка. Беше тоа една совршена доза на Си било еднаш што ми го заблажи и загорчи животот во исто време. Моја меланхолија.
Сите го доживеавме Супермен во животот и сите го памтиме зошто патевме од него но она вистинското ја гори душата поинаку.
Тоа е ладна пролетна ноќ што треба да ја заборавиш или песна во зима што треба сам да ја отпееш. Или проста буква на клупа која ќе ја ичкрташ.
Но тие вдлабнатини се вистинска приказна. Како длето да ти го обликувало срцето и сега се дроби со секоја нова надеж.
Она вистинското е кога липаш без причина или кога тлееш во меѓувременски зони кои се непредвидливи.
Некои моменти ќе ги заборавиш некои личности ќе ги замразиш а некои ќе ги остакаш. А некои ќе ги засакаш.
Болка е да испратиш се во неповрат. Никогаш да не се вратиш на личноста која си бил вчера.
А јас заминав и од гнездото на Супермен. Сега сум луталица сега ја чекам есента се да ми одземе. А немаат врска годишните времиња. Не знам која сум а идентитетот ми е дефиниран. Не знам каде повеќе.
Прашалници на лицата а насмевките горат...шансите се мали но гестовите зборат.
Имам цел свет в џеб и не го давам. Световите кои ги создадов пријателите што ми свртеа грб. Вечерата што ја вечерав.
Се е миновно.
Заклучоч: Најубави на свет се малите работи и недостатоците. Ми требаат сите одговори ми треба она што ти е на дланката ми требаат насмевки на сите лица. Најубаво на свет е времето во 5 наутро кога небото се буди.
Тоа е уметност. Религија.
Дестинација: Неповрат...заспивам во свет на бајки е ја поправам реалноста."

Ќе преболиш еден ден, има свет кој ќе го видиш и личности кои ќе ги запознаеш.
А едно здраво и една насмевка го вртат светов.
Ја погледнувам се смеам и одмавнувам со главата.
Мирисот на љубов не плаши засекогаш но да се уништиш за некого е поболно.
Исчезнувам во лицата надвор се извинувам кога ќе се судрам со некого. Пијам кафе јадам колаче. Се насмевнувам.
Убавина е да се прилагодиш на промената, убавина е да бидеш личност на околностите, да се дадеш цела на светов...нема боја нема виножито нема судења само промена и се смеам искрено.
Се чувствувам убаво.

Збогум....

Дестинација лаги

Се прашувам колку вистина би тежела една лага, а колку би тежела една вистина?

Сонот ми ги плакне очите, мирисот на утро ми ги убива ноздрите. Пробувам да ги грабнам јажињата на нормалното, но не успевам и сега се давам во пусто лудило.
Сонот не ме сака веќе, соновите не преферираат хипстери без дом и без сенка. А мојата сенка е во Недојдија, се претставува како едно од изгубените деца, додека јас страдам во канџите на наповрат тука. Ја кревам главата среќни мисли ми надоаѓаат кога гледам се вртиш кон мојот прозорец додека си одиш од мене.
Можеби има шанса за нас...
Навирам облека побрзо од триесет секунди го грабам клучот и истрчувам напред кон твоите раце. Ја креваш главата горе и насмевка ти се исртува на лицето. Мојата стаклена чевличка ти лежи во рацете кога сваќаш дека само мене ме сакаш од сите нив, погледнувам кон тебе на ветрот и боите околу нас. Боите на летото, боите на исполнети желби. Повеќе не ми е гајле за сите оние грди денови зошто си најубавото нешто што ми се случи.
И додека се бакнувам со тебе се будам од сонот на неприфатеност и заборавам на годишните кошмари. Се е совршено. Сите мисли за дома се заборавени.
Дома ми е тука со тебе.
Но сликите бегаат и од сонот се будам.

Гледам пот на моите раце и чувство дека доцнам, грутки во грлото ме спречуваат да врескам и плачам по она што го немам. А часовникот ме теши рано наутро. Ми ги нема сликите и паника ме обзема на помислата на сите избришани мигови од мојот живот. Гледам како си одиш но не погледнуваш кон мојот прозорец да ги видиш моите солзи, меланхолија и разочарување ми го крадат здивот додека исчезнуваш од поглед. Боли секој миг кој го поминав со тебе, секоја надеж која ја исцртав под ѕвездите смеејќи се на Лана Дел Реј и Џејмс Тејлор додека Дизни ми раскажуваше за сите оние рок ѕведи кои ги обожувам.
И смирувањето кое меланхолијата ти го дава, читам исторја зад прозорците криејќи се од сонцето. Лажам дека сум добра, но на никому не му е всушност гајле за факотот дека страдам и не ми е гајле да се струполам на глуво уво додека врескаат за нивните “совршени“ животи.
Гледам горе кон автобусите, кои летаат кон сите оние мигови кои ги посакувам и го бакнувам стаклото на прозорецот со солени усни од солзите.
Се кријам под моите зборови а бегам од реалноста затоа што е вистина.
А вистината тежи најмногу, лагите не ми дозволуваат солзи, само насмевки кои ми ја смируваат душата без да ми ги натежнат плеќите.
Заклучок: Можеби во некоја паралелна димензија имам други привилегии и те фаќам пред да побегнеш таму низ светот бркајќи авантури и доаѓам со тебе.

Дестинација: Лагите, каде се е така слатко.

Дестинација слобода

Дождот е толку прекрасен, толку нееднаков, толку вистинит. Има вистина во разликите кои ни ги кобе и недостатоците кои вријат. А јас така танцувам низ него со надеж дека не сум залудна, не сум проколната на вечна заборав и огромна тага. Тагата ми е муза и ме тера низ меланхолија, ме тера да одам напред зошто сум зависник од таа меланхолија и вечно сум проколната да се хранам од трошките кои ми ги оставаш по патов. Ти си така прекрасен и посебен а јас сум заборав, осудена на вечна пропаст, осудена да се давам од мојата надеж. Никој нема да ја запомни мојата едноставна насмевка, зборовите кои ги шепотам, инспирацијата која врие. Но сепак мило ми е.
Иако себичноста ми е тло и нема излез од уметност, сепак јас сум спектар од бои кои се осудени да траат уште повеќе, уште повеќе некој да се смее сурово на моите солзи.
Животот не е љубовен роман. Животот е вечна потрага во некој кој ќе се соедини со твоето битие до крајот. А крајот исто така не е љубовна приказна.
Нема среќно засекогаш, има само сурова реалност осудена да трае долго време. Има авантура без никаква стабилнот и има раб до лудило.
А јас го пречекорив тој раб на лудило кога те запознав тебе. Како ти е тебе се прашувам, дали некогаш ти одбегнуваат мислите на некој кој се стреми да не е дело на стереотип. Твојата песна уште свири со толкаво темпо, со ритам кој се слуша, додека мојата се ноти на тишина и одбивност, страв од степенот на оваа денешница.
Ти признавам дека го презирам светов, презирам со сето срце какви битиа сме ние денес и како сме во кафезот на нашата свест.
Но пред комплицираноста имаше едноставност.
А јас едноставно барам знак од тебе, комплицираноста се чекорите кои би ги презеле да се држиме за раце но тоа е само уште еден жар осуден да згасне. Моите жарови не траат долгу, трае пепелта останата од некогашно лудило. Сакам признание, сакам одговор и посакувам да избледам, да избледам во моите испишани зборови и да станам делото кое го пишувам. Сакам да сум восхит на многу, сакам да сум здив во твоето битие. Но нема такво нешто како засекогаш, тоа е лагата во твојата преубава насмевка.
Ах колку убава насмевка имаш. И ме боли раната во срцево бидејќи невино се надевам, но јас сум само пион во една партија шах а тебе ти престојат уште многу такви.
А јас се прашувам како е да се биде кралица во шахот. Колку сме будали кога сме млади си велам. Колку едноставно би било да сум плод на нечија имагинација и гласовите во мојата глава да се личности кои ме оживеале на парче хартија.
Како јас што те оживувам тебе. Вдахнувам живот во една совршена илузија и таму се туткам зошто тоа е толку мала илузија за да се засолнам. Кој си ти, бидејќи си толку други личности во толклу други периоди и ми се врти во главата од тоа твое совршенство.
Тоа е играта на дождот, јас сум капка роса наутро, избледена и загубена во заборав, а ти си попладнев порој на кој сите му се восхитуваат, кој сите го знаат.
Заклучок: Деструктивноста ми врие но сепак се би дала за една твоја насмевка, ми годи вниманието, го мразам моментот кога не ти е до игра.
Дестинација:Слобода од канџите на љубовта.

Дестинација лудило

Си била еднаш наивна будала која си мислела дека се така лесно се исполнува. Си го лепела носот на стаклото од прозорецот кога била мала но морала веднаш да го извади бидејќи ја нервирало како се прави замаглено стаклето од нејзиното кобно дишење. Се возбудувала за премногу работи мозокот и работел надвор од контрола и се хранела со сарказам.
Но кога ќе седнела да пишува, хартијата ја претворала во дела кои сведочат во моето постоење. Сите кои го откопале ова богатств се чуделе која е таа личност која е абнормално хиперактивна но несреќна во живтот.
Се хранеше со сарказам, беше прегласна, се смееше многу, но живееше трагедија.
Живееше во свет каде сите беа подобри од неа но таа не знаеше дека е ас во се, не знаеше како да излезе од школката на абнормално бесчувствителниот живот кој го водеше.
Сите и ги плукаа делата и сите се смееа на секој нејзин неуспех.
Чувствуаше лудило кога ја нарекуваа поет, се чувствуваше глупаво кога сите “познати“ беа ниско интелегентни ограничени суштества со неуспеси но позиции во животот.
Што ако ти викаат ќе успееш но тие те спречуваат да успееш?
Таа веруваше во љубовта како муза во приказните но кога се сопна од неа се свести за неправдите кои животот ги нуди. Пријателите имаа веќе каснато од забрането овошје но таа не можеше никогаш да сфати како тоа светот се движи. Фактите и беа премногу, светот и беше бајка.
Се присетувам на неа како седи на покривот на куќата и како плаче така тивко и се надева дека ветрот ќе ја однесе во неговите прегратки, дека заедно ќе се смеат и ќе живеат до крајот на животот, наивна беше и самата помисла на засекогаш.
Ја болеше кога ја малтретираа и кога се однесуваа на неа како да е помалку а јас се обидував да и помогнам. А како што деновите поминуваа и желбата и помина, се смееше се помалку и помалку се додека не згасна бидејќи никој не веруваше во неа.
Таа беше самовила, преубава наивна самовила која ми даваше надеж дека еден ден ќе ги поразам пиратите и ќе им го одземам бродот.
Би патувале по светот додека си го излечи допреното срце и додека заборави на тој со прекрасните очи и безобразно добрата насмевка. Додека фантазираме за засекогаш со недопирливи личности. Додека седиме во земјата на чудата и пиеме отровен чај. Чај затрован од љубов која не кобе.
Заклучок: Замисли желба за огромна цел во живтот и плукни во бунарот бидејќи нема да ти се исполни, верувај во бајките зошто ќе ти подарат мир, вљуби се во некој кој ќе те прошета низ сите бајки и ќе ти се насмевне во лицето баш со значење дека го има се она што го сакаш но нема да ти го даде.
Дестинација: Лудило, каде бајките ми се скривалиште од среќниот крај.

Дестинација дома

Кога зборувам за мојот дом си мислам на паралелна димензија на мојата земја на чудата каде животот е мирис на константната болка на цигара која никогаш не е изгасната, срце кое сака но никогаш не заздравело.
Животот е кошмар со кој се бори витез чија убавина се крие во умор. Еден зол крал кој ми плука по постоењето во неговата сенка.
Дворецот е изграден од нестабилни тули и од моето постоење, дворецот е изграден од тој витез кој задишано го кобе кралот на кој му служи целиот живот.
Моето постоење е должно на љубовта која владее во огромно заплеткано лудило, каде од прозорецот се гледаат ѕвезди а во срцето таи желба за повеќе.
Косата ми е заплеткана во запци од кои нема излез и поданици кои ми плукаат по нозете додека бегам.
Во Земјата на чудата еднаш постоев јас. Немаше никакви кралици никту карти само една одвратна група на кралеви, еден витез и нестабилни невини суштества. Сите кои го посетија овој феномен сведочеа за моето лудило, сведочеа за мојата непочит.
Не судеа на начинот на кој ми се гадеше од нивното посоење, нивните ограничени мали умови каде немаше ништо повеќе од мал град и мали соништа.
Јас таам за повеќе, јас чекорам кон пат околу светот каде има е што би ме задовилило.
Кога би исчезнал кралот, мојот витез би бил слободен, би оделе подалеку, каде сите сништа одат, таму кај што се лие надежта, таму каде што сакам се повеќе и повеќе.
Таму каде што си ги бришам солзите за нашето ропство, каде нема светлина, нема излез каде се гушам од маса на НЕПОТРЕБНИ луѓе кои се кобни и ги трошат ресурсите на оние ПОТРЕБНИТЕ во светов. Ви судам за грешките, што ли корисно правите освен што ги затскривате другите со вашето огромно постоење.
Мојот витез ме кити пред да тргнам, ми ги брише солизте поради љубовта која не ме прифаќа. Мојот витез си го корне постоењето да ми го подари моето.
Мојот витез е небото, ѕвезите, мојот витез е невидено совршенство изобилено со огромно лудило и бара засолниште од светов.
Мојот витез е каде се јавувам кога го пропуштам срцето кое така кобно го бркам.
Мојот витез е сведок на љубовта која врие во мене.
Љубовта која вреди еден денар фрлен настрана без грижа.
Заклучок: Излезот го создаваме сами, како што влегуваме во длаболка јама излегуваме со помош која сме ја побарале.
Дестинација: Дома, каде сме слободни на канџите на оние кои не опкружуваат.

Дестинација облаците

Во животот искуствата не прават нас, ни го градат индентитетот од грешки и љубови и незаборавни денови.
Во меморијата танцувам на прекрасни настани кои изобилуваат со огромна генијалност и вдахнуваат среќа во моето битие, а моето битие се надоврзува со многу други кои не можам а да не ги сакам со се што имам во мене.
Наплив на голема еуфорија значи да леташ, да врескаш, да сакаш со се во тебе и ништо не може да те сопре. Еуфорија е да ја раскажеш приказната како да си ја доживеал да живееш во битието во некој друг, да се движиш, да зборуваш како него и сите да мислат дека си некој друг. Еуфорија е патот до рајот, патот на невиноста кон пеколот, патот на вљубениот кон кобна пропаст, кон огромна генијалност, патот до уметноста.
Патот кој би го поминале до толку блиска локација но толку далечни срца. Кажи ми за љубовта те молам, ќе се задржам на секој збор и ќе го зацртам во меморијата, но кажете ми кога ќе заврши мојата казна, кога ќе се отковаат моите ланци, кога твоето срце би го дал?
Јас немам војска, немам платени убијци, немам ништо освен тело без душа, и дух без емоција. Ти си тој кој ми го држи битието под опсада и насмевката во кафез, ти си ми како ноќта што му е на денот, како месечината на сонцето, како снегот на летото и горештината на зимата. Сите ми велат дека нема да трае оваа опсесија со твоето постоење, еден ден срцето би ми било нормално во твоја близина и би знаела дека го има, дека се вратило од патот околу светот бркајќи те тебе. Но како им е нив, со нивните долго заборавени животи, незнаат ли тие за лудилото на уметникот? Незнаат ли тие паметните, како е да имаш толку светови во твојата душа и да пробуваш да балансираш илјадници луѓе кои живеат во тебе, стотици градови кои бараат знаменитости, милиони  моменти кои треба да ги усовршиш? Незнаат ли тие за една  ноќ под ѕвездите каде барав прошка од моите дела затоа што се вљубив во некој чие постоење го замислувам во моето, и му го пишувам животот во мојата меморија?
А јас пак незнам за доста, ненаситна сум за зборови, ненаситна сум за сцена каде би постоела и по мојата смрт, ненаситна сум за засекогаш. Не си ја сакам смртта како што ги сакам зборовите, не си го сакам животот како што сакам свет на интелегенција, свет на личности кои би сватиле дека има повеќе од тоа што го гледаат, има повеќе од таа бариера во нивниот мозок која не сакаат да ја преминат.
Има повеќе во љубовта која е горчлива но и слатка, како лимунада во дехридрација која ти го гори  грлото но ти ја задоволува потребата. Има повеќе во моите очи отколку што си мисиш...кога ја вртам главата ми се мешаат сите твои насмевки и нашето несудено засекогаш кое ме прогонува во постоењето.
Како е да те немам?
Ми горчи, ме боли и ја кобам секундата кога те запознав.
Како е да те сакам?
Чувството на комплетна еуфорија на крајот на едно совршено дело.
Заклучок: Би јавала на грбот на нашето запознавање, кон портите на твојата безобразно добра насмевка, во одаите на твоето совршенство, на креветот каде би го прославиле НАШЕТО засекогаш...
Дестинација: Облаците, каде несудените творат за љубовта.