Дестинација дома

Кога зборувам за мојот дом си мислам на паралелна димензија на мојата земја на чудата каде животот е мирис на константната болка на цигара која никогаш не е изгасната, срце кое сака но никогаш не заздравело.
Животот е кошмар со кој се бори витез чија убавина се крие во умор. Еден зол крал кој ми плука по постоењето во неговата сенка.
Дворецот е изграден од нестабилни тули и од моето постоење, дворецот е изграден од тој витез кој задишано го кобе кралот на кој му служи целиот живот.
Моето постоење е должно на љубовта која владее во огромно заплеткано лудило, каде од прозорецот се гледаат ѕвезди а во срцето таи желба за повеќе.
Косата ми е заплеткана во запци од кои нема излез и поданици кои ми плукаат по нозете додека бегам.
Во Земјата на чудата еднаш постоев јас. Немаше никакви кралици никту карти само една одвратна група на кралеви, еден витез и нестабилни невини суштества. Сите кои го посетија овој феномен сведочеа за моето лудило, сведочеа за мојата непочит.
Не судеа на начинот на кој ми се гадеше од нивното посоење, нивните ограничени мали умови каде немаше ништо повеќе од мал град и мали соништа.
Јас таам за повеќе, јас чекорам кон пат околу светот каде има е што би ме задовилило.
Кога би исчезнал кралот, мојот витез би бил слободен, би оделе подалеку, каде сите сништа одат, таму кај што се лие надежта, таму каде што сакам се повеќе и повеќе.
Таму каде што си ги бришам солзите за нашето ропство, каде нема светлина, нема излез каде се гушам од маса на НЕПОТРЕБНИ луѓе кои се кобни и ги трошат ресурсите на оние ПОТРЕБНИТЕ во светов. Ви судам за грешките, што ли корисно правите освен што ги затскривате другите со вашето огромно постоење.
Мојот витез ме кити пред да тргнам, ми ги брише солизте поради љубовта која не ме прифаќа. Мојот витез си го корне постоењето да ми го подари моето.
Мојот витез е небото, ѕвезите, мојот витез е невидено совршенство изобилено со огромно лудило и бара засолниште од светов.
Мојот витез е каде се јавувам кога го пропуштам срцето кое така кобно го бркам.
Мојот витез е сведок на љубовта која врие во мене.
Љубовта која вреди еден денар фрлен настрана без грижа.
Заклучок: Излезот го создаваме сами, како што влегуваме во длаболка јама излегуваме со помош која сме ја побарале.
Дестинација: Дома, каде сме слободни на канџите на оние кои не опкружуваат.