Дестинација слобода

Дождот е толку прекрасен, толку нееднаков, толку вистинит. Има вистина во разликите кои ни ги кобе и недостатоците кои вријат. А јас така танцувам низ него со надеж дека не сум залудна, не сум проколната на вечна заборав и огромна тага. Тагата ми е муза и ме тера низ меланхолија, ме тера да одам напред зошто сум зависник од таа меланхолија и вечно сум проколната да се хранам од трошките кои ми ги оставаш по патов. Ти си така прекрасен и посебен а јас сум заборав, осудена на вечна пропаст, осудена да се давам од мојата надеж. Никој нема да ја запомни мојата едноставна насмевка, зборовите кои ги шепотам, инспирацијата која врие. Но сепак мило ми е.
Иако себичноста ми е тло и нема излез од уметност, сепак јас сум спектар од бои кои се осудени да траат уште повеќе, уште повеќе некој да се смее сурово на моите солзи.
Животот не е љубовен роман. Животот е вечна потрага во некој кој ќе се соедини со твоето битие до крајот. А крајот исто така не е љубовна приказна.
Нема среќно засекогаш, има само сурова реалност осудена да трае долго време. Има авантура без никаква стабилнот и има раб до лудило.
А јас го пречекорив тој раб на лудило кога те запознав тебе. Како ти е тебе се прашувам, дали некогаш ти одбегнуваат мислите на некој кој се стреми да не е дело на стереотип. Твојата песна уште свири со толкаво темпо, со ритам кој се слуша, додека мојата се ноти на тишина и одбивност, страв од степенот на оваа денешница.
Ти признавам дека го презирам светов, презирам со сето срце какви битиа сме ние денес и како сме во кафезот на нашата свест.
Но пред комплицираноста имаше едноставност.
А јас едноставно барам знак од тебе, комплицираноста се чекорите кои би ги презеле да се држиме за раце но тоа е само уште еден жар осуден да згасне. Моите жарови не траат долгу, трае пепелта останата од некогашно лудило. Сакам признание, сакам одговор и посакувам да избледам, да избледам во моите испишани зборови и да станам делото кое го пишувам. Сакам да сум восхит на многу, сакам да сум здив во твоето битие. Но нема такво нешто како засекогаш, тоа е лагата во твојата преубава насмевка.
Ах колку убава насмевка имаш. И ме боли раната во срцево бидејќи невино се надевам, но јас сум само пион во една партија шах а тебе ти престојат уште многу такви.
А јас се прашувам како е да се биде кралица во шахот. Колку сме будали кога сме млади си велам. Колку едноставно би било да сум плод на нечија имагинација и гласовите во мојата глава да се личности кои ме оживеале на парче хартија.
Како јас што те оживувам тебе. Вдахнувам живот во една совршена илузија и таму се туткам зошто тоа е толку мала илузија за да се засолнам. Кој си ти, бидејќи си толку други личности во толклу други периоди и ми се врти во главата од тоа твое совршенство.
Тоа е играта на дождот, јас сум капка роса наутро, избледена и загубена во заборав, а ти си попладнев порој на кој сите му се восхитуваат, кој сите го знаат.
Заклучок: Деструктивноста ми врие но сепак се би дала за една твоја насмевка, ми годи вниманието, го мразам моментот кога не ти е до игра.
Дестинација:Слобода од канџите на љубовта.