Дестинација 2 || 05:00

Се стремиме да паднеме во рацете на некои слични на нас. Оние кои душата ни ги препознава и не тера кон нив. Немаме очи робови сме на темнината само едно чувство не води. А темината е темнина и во стрмни простории како животот ќе паднеме и нема да го пронајдеме светот повторно. Се препознаваме во лицата на оние со исти страданија како нашите и болка како во огледало. И со фенери светиме го бараме човештвото. Но кој ќе не спаси од темнината ако не ние самите, ако стоиме и дозволуваме стрели да маваат во нас и не се браниме.
Ние сме робови на болката и тишината а насмевката на лицето ни е уметност. Но тука се оние доцни часови кога уморот ти го тресе телото и главата е изложена на болка но немаш билет за во земјата на соништата.
Тогаш е мозокот најбуден.
Заклучок: Универзумот е без крај со билијарди теории и милиони докажани. А најмногу ја сакам онаа која тврди дека се создал од ништо. Јас сум ништо, празен канвас. Боите се во тебе и перото е во тебе. Избоиме со твоето постоење.
Дестинација: 05:00 кога небото е парадокс на онаа убавина а солзите се бисери на секоја болка.