Дестинација лудило

Си била еднаш наивна будала која си мислела дека се така лесно се исполнува. Си го лепела носот на стаклото од прозорецот кога била мала но морала веднаш да го извади бидејќи ја нервирало како се прави замаглено стаклето од нејзиното кобно дишење. Се возбудувала за премногу работи мозокот и работел надвор од контрола и се хранела со сарказам.
Но кога ќе седнела да пишува, хартијата ја претворала во дела кои сведочат во моето постоење. Сите кои го откопале ова богатств се чуделе која е таа личност која е абнормално хиперактивна но несреќна во живтот.
Се хранеше со сарказам, беше прегласна, се смееше многу, но живееше трагедија.
Живееше во свет каде сите беа подобри од неа но таа не знаеше дека е ас во се, не знаеше како да излезе од школката на абнормално бесчувствителниот живот кој го водеше.
Сите и ги плукаа делата и сите се смееа на секој нејзин неуспех.
Чувствуаше лудило кога ја нарекуваа поет, се чувствуваше глупаво кога сите “познати“ беа ниско интелегентни ограничени суштества со неуспеси но позиции во животот.
Што ако ти викаат ќе успееш но тие те спречуваат да успееш?
Таа веруваше во љубовта како муза во приказните но кога се сопна од неа се свести за неправдите кои животот ги нуди. Пријателите имаа веќе каснато од забрането овошје но таа не можеше никогаш да сфати како тоа светот се движи. Фактите и беа премногу, светот и беше бајка.
Се присетувам на неа како седи на покривот на куќата и како плаче така тивко и се надева дека ветрот ќе ја однесе во неговите прегратки, дека заедно ќе се смеат и ќе живеат до крајот на животот, наивна беше и самата помисла на засекогаш.
Ја болеше кога ја малтретираа и кога се однесуваа на неа како да е помалку а јас се обидував да и помогнам. А како што деновите поминуваа и желбата и помина, се смееше се помалку и помалку се додека не згасна бидејќи никој не веруваше во неа.
Таа беше самовила, преубава наивна самовила која ми даваше надеж дека еден ден ќе ги поразам пиратите и ќе им го одземам бродот.
Би патувале по светот додека си го излечи допреното срце и додека заборави на тој со прекрасните очи и безобразно добрата насмевка. Додека фантазираме за засекогаш со недопирливи личности. Додека седиме во земјата на чудата и пиеме отровен чај. Чај затрован од љубов која не кобе.
Заклучок: Замисли желба за огромна цел во живтот и плукни во бунарот бидејќи нема да ти се исполни, верувај во бајките зошто ќе ти подарат мир, вљуби се во некој кој ќе те прошета низ сите бајки и ќе ти се насмевне во лицето баш со значење дека го има се она што го сакаш но нема да ти го даде.
Дестинација: Лудило, каде бајките ми се скривалиште од среќниот крај.