Дестинација: Февруари

Стојам пред прагот на љубовта на столетието, се наоѓам пред болна мисла на засекогаш и се прашувам што би било ако влезам внатре, каде би одлетала?
А внатре рацете на судбината се сплетуваат во извондредни плетки на болка. Како може љубовта да е сеедна?
Славните канџи на зимата посегнуваат по срцето на неискусни борци и војната е загубена баш во растопените улици каде се смееме а срцата испишуваат траги од зборови кои и ден денес ги памтам.
Памтам како беше кога си вљубен, и тоа во зимата, кога снегот те лаже дека си оди а доаѓа повторно со нови горки спомени кои ни китките на пролетта нема да ги надминат. А таа невина душа која само еднаш љубела, седев до неа доцна во ноќта кога исчеувањето го прикриваше со насмевка но погледот и беше закован пред портите каде ако и се посреќи ќе добие поглед за кој ќе се смее како лисица после тоа. Во сништата беше како принцеза, а деновите ги иседуваше во сенките на лудите пријатели и тивката природа, но за неа љубовта беше нова и слатка, но горчината ќе ја изедеше.
Рецете и беа отплеткани од конецот на надежта баш пред најисчекуваниот период во животот. А годината беше започната кога се смеевме до доцните часови и ги преспивавме утринските часеви, не знам ни јас каде плетката беше започната, но се надевам дека повторно ќе продолжи иако конецот наводно се скина, но знам дека крајот лежи каде љубовта почнува, а љубовта беше горештина во ладна зима, и сите ја кобат дека не постои.
Памтам црвенило на образите и заблуденост во говорот на почетокот.
А кога се започна беше бајката од книгите и филмовите за која секој мечтае, беше песна која не можам да ја именувам и шепот на кој не можам да се сетам.
Гледав како снегот си оди но се враќа и пролетта се бори да излезе, но кога и да се појавеше веднаш паѓаше во кобните шепи на зимата и топлината на првата љубов се уште траеше во еден сон на совршенство и надеж.
Мислам дека надежта е најкбното нешто во таа проклета кутија на Пандора бидејќи гледаше кон небото со надеж броејќи ги авионите, и гледаше на саатот да фати некој цагер, и свесно ги следеше патеките само да го погледне, а се тоа беше илузија за надежта.
А сите ние ја држиме надежта со канџите околу нејиниот врат а таа се смее и ни одзема се. Неволно би ја пуштила но мислам дека не можам, бидејќи кога некој те отурне од себе а ти се вртиш како балерина низ градот скокајќи од улица на улица мислејќи на убавите зборови и солзите на перницата, таа надеж те убедува дека на крајот на градот те чека со рацете отворени, баш како првата ноќ кога те убедуваше дека добрите девојки не припаѓаат со лошите момци, но ти се смееше кога ќе те излажеше но кога дискретно гледаше во училницата, ех тоа беше животот.
Не кога љубовта беше сеедна, и повторно патувавме во доцните часови на ноќта кобејќи ја таа надеж која е комплицирана до степен кога има појава на нова нејасна структура која не можеш да ја отплеткаш и разбереш и мораш да ја исечеш за да се спасиш, но не можеш да елиминираш чувство, бидејќи љубовта не е директна, таа е грижа, таа е јато пеперутки во стомакот, и хормони кои те полудуваат, а тој стоеше на прагот за да не те повреди.
Заклучок: Кога спомнав за горештина во ладна зима, и сите велат дека не постои би се смеела. Зошто тоа чувството кога се тресеш во минус 20 степени завиткана во капути и џемпери, но рацете ти горат и стомакот одбива да се смири, на лицето чувствуваш сонце и очите ти се вперени во некоја личност со безобразно добра насмевка.
Тоа е љубов, и таа постои но знае и а те преплаши до смрт.
Дестинација: Февруари, пијам зашеќерена лимонада и не го чувствувам горчливиот вкус на болката од скршено срце.

јована ѓерасимоска