Дефиниција за општество се пронаоѓа во една бизарна играчка која некои од нас имале задоволство да ја поседуваат.
Беше тоа еден модел на куќа од соседството, малечка со семејни мотиви, на два ката со неколку собички каде мебелот те тераше да помислиш на стереотипот за совршениот дом. Тоа беше прекрасен додаток во моите играчки и поттик на моите идеали за општеството и сомнежи за светот денес.
Куклите кои ги имав беа “совршени„ но ми се гадеше од вечно убавите тела и косите кои им изгледаа совршено но после една недела се плеткаа и изгледаа како мрежа на пајак. Почнав на создавам антипатија кон вообразено облечени девојки кој се држеа до стандардите на Барби во 21 век.
Да се вратиме до таа дефиницијата на општеството, во куќичка за кукли постојат нормални секојдневни рутини и стереотипи за нормално семејство, што е навистина вообразен и не осмислен бедејќи му судиме секому кој е надвор од линиите на овие стереотипи.
Се прашувам како би било да можам да се видам како убава личност, да можам да прастанам да им судам на оние вечно опседнатите со популарноста и да можам да си ја признаам љубовта без некој слатко да ми се изнасмее во лицето и да им пренесе на сите.
Си го кобам постоењето поради суровите дефиниции на општеството и мутациите кои тоа ги придонесува на светот.
А и нема долго да не има, но доаѓаат други, понови модели на глупави личности кои немаат друга цел освен да озбруваат и да нанесат штета на секој друг.
Би седела на прозорецот во мугрите на ноќта со насмевка на лицето и свеќа во раката да си ја осветлам старата книга поради која се смеам, би му признала на симпатијата дека се вљубувам во начинот на кој се изолира од општеството поради начинот на кој тивко е добар со сите, би и кажала на мајка ми дека лекот кој го бара нема да го најде во мислењето на другите за самохраните разведени мајки и добрината која ја поседува.
И не би ми било гајле за црните очи на општеството кои ми го проследуваат секој чекор.
Заклучок: Светот еволуира во маса на самобендисани омразени и безобразни луѓе кои ќе ја срушат таа маса самите врз себе.
Дестинација: Димензија каде темелите на општеството се срушени и има маса на луѓе кои го гледаат доброто и не знаат за озборувања и нож кој се збива во грбот.
Беше тоа еден модел на куќа од соседството, малечка со семејни мотиви, на два ката со неколку собички каде мебелот те тераше да помислиш на стереотипот за совршениот дом. Тоа беше прекрасен додаток во моите играчки и поттик на моите идеали за општеството и сомнежи за светот денес.
Куклите кои ги имав беа “совршени„ но ми се гадеше од вечно убавите тела и косите кои им изгледаа совршено но после една недела се плеткаа и изгледаа како мрежа на пајак. Почнав на создавам антипатија кон вообразено облечени девојки кој се држеа до стандардите на Барби во 21 век.
Да се вратиме до таа дефиницијата на општеството, во куќичка за кукли постојат нормални секојдневни рутини и стереотипи за нормално семејство, што е навистина вообразен и не осмислен бедејќи му судиме секому кој е надвор од линиите на овие стереотипи.
Се прашувам како би било да можам да се видам како убава личност, да можам да прастанам да им судам на оние вечно опседнатите со популарноста и да можам да си ја признаам љубовта без некој слатко да ми се изнасмее во лицето и да им пренесе на сите.
Си го кобам постоењето поради суровите дефиниции на општеството и мутациите кои тоа ги придонесува на светот.
А и нема долго да не има, но доаѓаат други, понови модели на глупави личности кои немаат друга цел освен да озбруваат и да нанесат штета на секој друг.
Би седела на прозорецот во мугрите на ноќта со насмевка на лицето и свеќа во раката да си ја осветлам старата книга поради која се смеам, би му признала на симпатијата дека се вљубувам во начинот на кој се изолира од општеството поради начинот на кој тивко е добар со сите, би и кажала на мајка ми дека лекот кој го бара нема да го најде во мислењето на другите за самохраните разведени мајки и добрината која ја поседува.
И не би ми било гајле за црните очи на општеството кои ми го проследуваат секој чекор.
Заклучок: Светот еволуира во маса на самобендисани омразени и безобразни луѓе кои ќе ја срушат таа маса самите врз себе.
Дестинација: Димензија каде темелите на општеството се срушени и има маса на луѓе кои го гледаат доброто и не знаат за озборувања и нож кој се збива во грбот.
No comments:
Post a Comment