Се прашувам колку вистина би тежела една лага, а колку би тежела една вистина?
Сонот ми ги плакне очите, мирисот на утро ми ги убива ноздрите. Пробувам да ги грабнам јажињата на нормалното, но не успевам и сега се давам во пусто лудило.
Сонот не ме сака веќе, соновите не преферираат хипстери без дом и без сенка. А мојата сенка е во Недојдија, се претставува како едно од изгубените деца, додека јас страдам во канџите на наповрат тука. Ја кревам главата среќни мисли ми надоаѓаат кога гледам се вртиш кон мојот прозорец додека си одиш од мене.
Можеби има шанса за нас...
Навирам облека побрзо од триесет секунди го грабам клучот и истрчувам напред кон твоите раце. Ја креваш главата горе и насмевка ти се исртува на лицето. Мојата стаклена чевличка ти лежи во рацете кога сваќаш дека само мене ме сакаш од сите нив, погледнувам кон тебе на ветрот и боите околу нас. Боите на летото, боите на исполнети желби. Повеќе не ми е гајле за сите оние грди денови зошто си најубавото нешто што ми се случи.
И додека се бакнувам со тебе се будам од сонот на неприфатеност и заборавам на годишните кошмари. Се е совршено. Сите мисли за дома се заборавени.
Дома ми е тука со тебе.
Но сликите бегаат и од сонот се будам.
Сонот не ме сака веќе, соновите не преферираат хипстери без дом и без сенка. А мојата сенка е во Недојдија, се претставува како едно од изгубените деца, додека јас страдам во канџите на наповрат тука. Ја кревам главата среќни мисли ми надоаѓаат кога гледам се вртиш кон мојот прозорец додека си одиш од мене.
Можеби има шанса за нас...
Навирам облека побрзо од триесет секунди го грабам клучот и истрчувам напред кон твоите раце. Ја креваш главата горе и насмевка ти се исртува на лицето. Мојата стаклена чевличка ти лежи во рацете кога сваќаш дека само мене ме сакаш од сите нив, погледнувам кон тебе на ветрот и боите околу нас. Боите на летото, боите на исполнети желби. Повеќе не ми е гајле за сите оние грди денови зошто си најубавото нешто што ми се случи.
И додека се бакнувам со тебе се будам од сонот на неприфатеност и заборавам на годишните кошмари. Се е совршено. Сите мисли за дома се заборавени.
Дома ми е тука со тебе.
Но сликите бегаат и од сонот се будам.
Гледам пот на моите раце и чувство дека доцнам, грутки во грлото ме спречуваат да врескам и плачам по она што го немам. А часовникот ме теши рано наутро. Ми ги нема сликите и паника ме обзема на помислата на сите избришани мигови од мојот живот. Гледам како си одиш но не погледнуваш кон мојот прозорец да ги видиш моите солзи, меланхолија и разочарување ми го крадат здивот додека исчезнуваш од поглед. Боли секој миг кој го поминав со тебе, секоја надеж која ја исцртав под ѕвездите смеејќи се на Лана Дел Реј и Џејмс Тејлор додека Дизни ми раскажуваше за сите оние рок ѕведи кои ги обожувам.
И смирувањето кое меланхолијата ти го дава, читам исторја зад прозорците криејќи се од сонцето. Лажам дека сум добра, но на никому не му е всушност гајле за факотот дека страдам и не ми е гајле да се струполам на глуво уво додека врескаат за нивните “совршени“ животи.
Гледам горе кон автобусите, кои летаат кон сите оние мигови кои ги посакувам и го бакнувам стаклото на прозорецот со солени усни од солзите.
Се кријам под моите зборови а бегам од реалноста затоа што е вистина.
А вистината тежи најмногу, лагите не ми дозволуваат солзи, само насмевки кои ми ја смируваат душата без да ми ги натежнат плеќите.
Заклучок: Можеби во некоја паралелна димензија имам други привилегии и те фаќам пред да побегнеш таму низ светот бркајќи авантури и доаѓам со тебе.
И смирувањето кое меланхолијата ти го дава, читам исторја зад прозорците криејќи се од сонцето. Лажам дека сум добра, но на никому не му е всушност гајле за факотот дека страдам и не ми е гајле да се струполам на глуво уво додека врескаат за нивните “совршени“ животи.
Гледам горе кон автобусите, кои летаат кон сите оние мигови кои ги посакувам и го бакнувам стаклото на прозорецот со солени усни од солзите.
Се кријам под моите зборови а бегам од реалноста затоа што е вистина.
А вистината тежи најмногу, лагите не ми дозволуваат солзи, само насмевки кои ми ја смируваат душата без да ми ги натежнат плеќите.
Заклучок: Можеби во некоја паралелна димензија имам други привилегии и те фаќам пред да побегнеш таму низ светот бркајќи авантури и доаѓам со тебе.
Дестинација: Лагите, каде се е така слатко.
